"Είναι γεγονός πως αρκετοί νέοι, 20 - 30 ετών, κάποιες φορές και παραπάνω, επιλέγουν ν'αράξουν στο πατρικό τους σπίτι επ'άπειρον, με μόνη δικαιολογία το οικονομικό.
Κατανοώ πως αρκετές φορές έχουν δίκιο, ειδικά για τους καινούριους εως 25 ετών που ο μισθός τους θα είναι 520 ευρώ.
Σίγουρα δε μπορείς να μείνεις μόνος σου με αυτά τα χρήματα.
Αλλά ρε παιδιά, σταθείτε....
Εγώ βλέπω νέους που μένουν με τους γονείς τους, αλλά χαλάνε ένα σκασμό λεφτά για την πάρτη τους.
30 χρονώ έχουν ΚΑΙ αυτοκίνητο ΚΑΙ μηχανή (τα αγόρια) και οι κοπέλες κρατάνε τσαντάκι των 200 ευρώ.
Αν ακούσουν τη λέξη "κάμπινγκ"ξυνίζουν τη μούρη τους.
"Πότε θα φύγεις από το πατρικό"? τους ρωτάς αι η απάντηση είναι "Α, θα πάρουμε δάνειο κάποια στιγμή με το Σωτήρη ν'αγοράσουμε σπίτι".
Τεσσάρι φυσικά και καινούριο, γιατί θέλουμε να κάνουμε και παιδιά.
"Ναι, αλλά τα χρόνια περνούν, πότε θα τα κάνετε αυτά τα έρημα τα παιδιά?" απορείς.
"Ε, τώρα δε γίνεται, δέκα χιλιάρικα στοιχίζει μία γέννα", σου απαντάνε.
Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκτός από κάποιους που έχουν όντως σοβαρό οικονομικό θέμα, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δείγμα αίσχιστης ευθυνοφοβίας.Στην επαρχία που ζω εγώ, στο σταυρό που σας κάνω, ένα νέο ζευγάρι αν κρατάει λίγο το χεράκι του μαζεμένο, μια χαρά ζει με δύο μισθούς των 800.
Όλα είναι πολύ φτηνά, εκτός από το σούπερμάρκετ.
Ναι ρε παιδιά, δε θα πάτε διακοπές στο πεντάστερο, ούτε χρειάζεται να γεννήσετε σε σουίτα σαν τον Τσίπρα, μια χαρά νοσοκομεία έχουμε εδώ.
Ποιός σας κακόμαθε έτσι και δεν ξέρετε ούτε να μαγειρεύετε? (αγόρια και κορίτσια).
Ποιός σας είπε ότι πρέπει να διαθέτετε τρία και τέσσερα οχήματα?
Εμεις φύγαμε στην κυριολεξία μ'ένα βρακί από το πατρικό μας και όχι για να πάμε στο αγορασμένο τεσσάρι αλλά στο δυάρι και ενοίκιο.
Εννοείται.
Και σιγά σιγά, ήρθε το παιδί, πήγαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, βρήκαμε και από τους δικούς μας κάτι, δε λέω, αλλά όλα έγιναν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά?
Μα γιατί έχω γιο που ζει μαζί μου.
Είναι 31.
Είναι με μια κοπέλα ενάμιση χρόνο και δείχνουν να αγαπιούνται.
Κι'όμως κανείς δεν κάνει το βήμα.
Κανείς δεν προτείνει τη συγκατοίκηση.
Μη νομίζετε, και για μας τους γονείς είναι, με την καλή έννοια πάντα, "βάρος"ένα παιδί τέτοιας ηλικίας στο σπίτι.
Αγχωνόμαστε.
Τι θα γίνει, γιατί ζει εδώ, που χαλάει τα λεφτά του, γιατί οι φίλοι του ζουν με τις γυναίκες/κοπέλες τους και αυτός τίποτα?
Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, μεθαύριο θα θέλει να κάνει παιδί και ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ.
Η φύση μας έχει φτιάξει να τεκνοπιούμε μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια, για τη γυναίκα ακόμη πιο στενεμένα, αλλά και για τους άντρες όπως είναι η ζωή σήμερα με το άγχος, τα τσιγάρα, το τρέξιμο...ξέρε τι ανικανότητα προκαλούν αυτά όσο περνούν τα χρόνια?
Και τα λέω όλα αυτά γιατί ο γιος μου έχει δηλώσει ότι ΘΕΛΕΙ οικογένεια, αν δεν ήθελε μεγειά του και χαρά του.
Μεθαύριο όμως που η γυναίκα του και αυτός θα σαρανταρίζουν, δε θα μπορούν.
Και θα βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο που αντί να βάλουνε κάτω τι έχουν και να πάνε σε μία γκαρσονιέρα, ζούσαν ΧΩΡΙΣΤΑ γιατί είναι κακομαθημένοι.
Και από μας θα βρουν μεγαλύτερο σπίτι κάποια στιγμή, αυτόν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και εμείς θα πάμε μόνιμα στο εξοχικό όταν πάρει ο άντρας μου σύνταξη.
Συγγνώμη αν στενοχωρώ κάποιους αναγνώστες, αλλά όλα σαν παιδιά μου σας βλέπω...και πρέπει να ειστε τολμηροί.
Και να μάθετε να μαζεύετε το χεράκι σας.
Γιατί εν αγνοία σας, στο βωμό της καλοπέρασης, θυσιάζετε πολύ-πολύ σημαντικά πράγματα.
ΥΓ: Όταν ήμουν έγκυος στο γιο μου, τριάντα χρόνια πριν, εγώ δε δούλευα και το σύζυγό μου τον είχαν απολύσει (γινόταν και τότε).
Ούτε μια στιγμή δε μας πέρασε από το μυαλό να ρίξουμε το παιδί.
Απλώς ζήσαμε ένα διάστημα με τα πεθερικά μου.
Κι'εμείς στο πατρικό!
Ζόρικα ήταν, αλλά τα καταφέραμε και για τίποτα δεν μετανιώσαμε."
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου